(Wataha Jesieni) Od Akine

Biegłam przez pewne ciekawe tereny, gdy nagle ujrzałam kilka wilków. Wyglądali na zmartwionych i smutnych. Wyskoczyłam z Nienacka i się uśmiechnęłam.

- Akine jestem, miło poznać. – Powiedziałam patrząc na nich radośnie, Ci zaś wyglądali jak by mieli zaraz zawału dostać.

- Nie strasz nas tak. – Powiedziała szeptem jakaś wadera. – Tu jest niebezpiecznie, choć z nami.

- Czemu jest tu niebezpiecznie? – Zdziwiłam się.

Nagle zobaczyłam co się tu dzieje w swoich myślach.

- Jesteście normalnie szaleni. – Powiedziałam z uśmiechem.

Wilki spojrzały się na mnie jak na debilkę.

- Oh, chodzi mi o to, że wychodzicie z bezpiecznego miejsca, beż żadnych zabezpieczeń. Dobra chodźmy. – Powiedziałam i machnęłam łapą.

Doszłam do reszty i ruszyliśmy do ich miejscówki. Energia mnie rozpierała, ale nic nie mogłam na to poradzić. Gdy weszliśmy do kryjówki tej gromadki podbiegła do nas wystraszona wadera.

- Wszystko dobrze, jesteście wszyscy? – Pytała zdenerwowana.

- Tak uspokój się, to jest Akine. – Pokazała na mnie.

- Władam ziemią. – Odparłam poważnie.

Odczułam na sobie spojrzenia innych.

- Jak przeszkadzam to mogę iść, ale sądzę, że wam się przydam. – Powiedziałam obojętnie.

Wilczyce popatrzyły na siebie, po czym jedna krzyknęła:

- Narada Alf.

Podeszłam do ściany i usiadłam, obok mnie siedziała zdezorientowana wilczyca, popatrzyłam na nią ze współczuciem.

- Kto bliski zginął? – Zapytałam.

- Moi… Przyjaciele. – Mówiła powstrzymując łzy.

- Nie martw się, czuwają nad tobą, więc nie płacz, pokaż im, że jesteś silna, i że ich pomścisz. – Powiedziałam, a ona spojrzała na mnie z nadzieją w oczach. – Nigdy się nie poddawaj, nawet jeśli wszystko się wali, ty bądź silniejsza i odbuduj to co przepadło. – Mówiłam ochoczo.

- Dziękuję. – Szepnęła, a ja już widziałam, że będzie walczyć do ostatniej kropli krwi.

Wstałam powoli i podeszłam do jakiegoś basiora. Musiałam zdobywać już jakieś przyjaźnie bo nienawidziłam mieć wrogów.

- Czym władasz? – Zapytałam jak najmilej.

- Ziemia. – Odparł krótko.

- Dużo was zginęło? – Zapytałam.

- Dużo. – Odparł i odwrócił wzrok.

- Czujesz nienawiść? – Zapytałam tajemniczo.

Popatrzył na mnie ze zdziwieniem.

- Nie znam twoich umiejętności, ale nienawiścią nikomu nie pomrzesz. – Powiedziałam z wrednym uśmiechem.

W jego oczach pojawiła się złość.

- Spokojnie, ja tylko radzę byś kierował się głową, a nie uczuciami. – Powiedziałam.