(Wataha Jesieni) Od Akine

Ruch Donatello mnie lekko zdziwił, bo jak tylko mówiłam to komukolwiek to byli zmieszani i tak dalej. Nie lubiłam się smucić, więc szybko złapałam jego łapę i wstałam. Nagle wbiegł Kondrakar.... Akurat teraz kiedy miałam wspaniałą myśl...

- Hej Don, witaj Akine! Nie wiecie może gdzie jest Naili? - Zapytał.
- Wyszła niedawno z jaskini jak szłam po Dona.- odpowiedziałam .
- Pewnie poszła gdzieś ze swoim partnerem...- powiedział Don niezadowolony i po chwili zamyślenia dodał – A co cię do niej sprowadza o tej porze?
- Ja w sprawie Verny, widziałem, że się ostatnio spotykały więc pomyślałem, że Naili mi pomoże ją pocieszyć. - Odparł.

Widać było, że się martwił o waderę.
- Przecież ostatnio się z Verną pokłóciłeś, czy nie to jest przyczyną smutku twojej alfy?- powiedział na to Donatello
- Niestety nie to jest przyczyną, Verna widziała dziś wilki ognia, ale ich tam wcale nie było! Ma jakieś halucynacje... nie wiem od czego. Martwię się o moją alfę.- Mówił przejęty, od razu skojarzyłam fakty.

- Słyszałam, że Verna czuje coś do Bejala, ale to tylko plotki...- powiedziałam szybko.
- Ale czasem plotki mogą być prawdą.- dodał Donatello.
- Dzięki za informację, jakbyście spotkali Naili powiedzcie niech się ze mną spotka i dodajcie, że w sprawie Verny. Muszę wracać, bo ktoś musi pilnować jaskini jak inni śpią, pa! - Pożegnał się i poszedł.

Spojrzałam szybko na basiora podejrzanie.

- Ona go kocha? - Zapytałam.

- Szczerze to nie nasza sprawa. - Powiedział wymijająco.

- Jednak nasza. Pewnie jej ciężko teraz. - Westchnęłam.

- Pewnie tak. - Spojrzał na kwiaty.

Nagle zrozumiałam, że on próbuje ignorować naszą rozmowę i uniaka tematu, więc go popchnęłam, tak że się przewrócił.

- A to za co? - Zdziwił się.

- Bo mnie olewasz. - Uśmiechnęłam się wrednie.

- Wcale nie. - Powiedział.

Gdy to powiedział to tym bardziej mnie zmusił do mojego kolejnego ruchu.  Zmieniłam się szybko w człowieka i on też. Za nim wstał usiadłam mu na brzuchu i zablokowałam ręce  i nogi korzeniami, do tego usiadłam krzyżując nogi i wpatrywałam się w niego.

- Ej! Co ty robisz!? - Zaczął się lekko szarpać.

- Przyznaj się, że mnie ignorowałeś, to Cię puszczę. - Wpatrywałam się w niego jak w malowane wrota.

- Nie, bo to nie prawda i przestań tak patrzeć. - Odwrócił głowę.

Złapałam jego głowę i przekręciłam tak by patrzył na mnie. Nadęłam policzki po czym powiedziałam:

- Omijałeś mój wzrok, odpowiadałeś krótko i obojętnie, ewidentnie chciałeś zakończyć rozmowę, wiec mnie ignorowałeś. - Powiedziałam.

- To, że chciałem zakończyć temat nie znaczy, że Cię ignorowałem. - Odparł.

- To jest jednoznaczne i takie zachowanie odbieram jako ignorancję. - Podskoczyłam.

Byłam leciutka, więc ciężarem nic nie zdziałałam, ale kości lekko wbiły się w jego brzuch. Zacisną wargi i nawet nie pisną, ale wiedziałam, że go trochę pobolewa.

- W takim razie, niech Ci będzie. - Powiedział, jak by uwłaczało to jego godności.

Uśmiechnęłam się i zlikwidowałam korzenie.

- Możesz chyba już zejść. - Spojrzał na mnie pytająco.

- Wygodny jesteś, więc mi się nie chce. - Oparłam się o jego ugięte nogi.

Położył głowę i zaczął się śmiać.

- Nie śmiej się ze mnie. - Udałam obrażoną.

- Wybacz mi, nie chciałem Cię obrazić w ten niegodziwy sposób. - Uśmiechał się.

- W takim razie mogę Ci wybaczyć Sir. Donatello. - Zaczęłam udawać nie wiadomo kogo.

- Dziękuję za wybaczenie Panienko Akine. - Odparł.

- Proszę bardzo, jednak me serce zapamięta tą zniewagę. - Odparłam wyniośle.

- W takim razie proszę, a wręcz błagam o to by Panienka wymazała moją wpadkę. - Zaczął chichota, a ja za to podskakiwać.

- Sir! Jak możesz prosić o taką rzecz? Przecież to tak jak bym zapomniała o tym kiedy się urodziłam. - Powiedziałam z udawanym oburzeniem.