(Wataha Jesieni) Od Akine

Automatycznie zdjęłam bluzę i mu podałam.

- Nie musisz się tak stresować. - Uśmiechnęłam się.

Wziął bluzę i chciał iść, ale go jeszcze zatrzymałam.

- Chcę żebyś się uśmiechnął. - Spojrzałam na niego błagalnie.

- Po co? - Zdziwił się.

- To ważne. Proszę.- Stałam marznąc coraz bardziej.

Nie miałam zamiaru odchodzić za nim się nie uśmiechnie, po prostu jak ktoś odchodzi ode mnie bez uśmiechu to mam resztę dani/ nocy do bani. Chwilkę stał zdziwiony, ale uśmiechnął się, co prawda nie naprawdę, bo od tak nie da się uśmiechnąć, ale to zrobił.

- Dziękuję. - Powiedziałam tajemniczo i szybko odbiegłam zostawiając go ze swoimi myślami.

Poszłam do mojej jaskini i usiadłam w kącie, cała dygotałam. Epril podeszła do mnie,, bo chyba chciała o coś zapytać, ale zamiast tego uklękła i zapytała:

- Zimno Ci?

- Miałam mała kąpiel, więc z lekka tak. - Zaśmiałam się nerwowo.

- No wiesz ty co? Tak się załatwić na wieczór? - Powiedziała żartobliwie.

- To cała ja! - Rozłożyłam ręce i zaczęłyśmy się śmiać.

- Pójdę po koc z twojego legowiska. - Uśmiechnęła się.

Po chwili okryła mnie, a ja podziękowałam.

- Gdzie byłaś cały dzień? - Zapytała.

- Z kolegą. - Odparłam.

- Jakim? - Zdziwiła się.

- Z Wathy Mroku. Nazywa sie Donatello. - Odparłam.

- Byś z Alfami nawiązała kontakty. - Spojrzała na mnie podejrzliwie.

- Są zajęte z tego co wiem. Poza tym szlajam się całymi dniami to przynajmniej kogoś poznaje. - Zaczęłam pocierać dłonie o uda.

- Fakt. - Odparła.

- Ty też pochodź po innych terenach. Poznaj kogoś i spędź miło dzień. - Złapałam ja za rękę.

Też była zimna... Przyciągnęłam ją szybko bliżej i opatuliłam kocem, tak, że siedziałyśy oby dwie przykryte.

- Nie musisz, pójdę po swój koc. - Powiedziała zmieszana, najwidoczniej nikt nigdy sie nią aż tak nie opiekował.

- Daj se siana. Jest Ci zimno, a mój kocyk jest ciepły, więc nie narzekaj. - Wytknęłam język.

- Dziękuję. -  Uśmiechnęła się.