(Wataha Jesieni) Od Akine

Jednym zdaniem cholernie bałam się smoków, w dzieciństwie wiele ich napotkałam i wszystkie chciały mnie zabić albo uprowadzić.  Wzruszyły mnie ich słowa, bo są prawdopodobnie w niebezpieczeństwie, a do tego mają młode. Chciałam im pomóc, ale bałam się nawet ruszyć…. Miałam wrażenie, że zaraz zacznę  mnie gonić.

- P- Pomóżmy im. – Byłam przerażona.

- Dobry pomysł, ale jak? – Spojrzał na mnie.

- M-Mam pomysł, ale… - Wzdrygnęłam się.

- Mów. – Przyglądał się smokom.

- Wyjdziemy prosto przed nich i powiemy, że chcemy im pomóc, a nie skrzywdzić. – Powiedziałam stojąc jak słup soli.

- Nie bój się, jestem z tobą. – Spojrzał na mnie i delikatnie złapał za rękę.

Pierwszy raz chyba to robi…. Ja zamiast jak normalna samica postąpić to od razu się w niego wtuliłam, nie miałam zamiaru puszczać, bo tak czułam się bezpieczniejsza, choć jego serce przyśpieszyło.

- O-Obiecaj, że mnie nie zostawisz. – Ścisnęłam jego tułów.

- Dobrze, ale się tak nie bój, bo mogą to źle odebrać. – Powiedział łagodnie.

Rozluźniłam lekko uścisk i ruszyliśmy gdy tylko stanęli na ziemi.

- Hej! – Krzyknął Donatello.

Smoki od razu źle zareagowały, ale takich ich nie znałam.

- Kim jesteś i czego chcesz? – Zagrzmiał, jednocześnie zasłaniając samicę.

- Przypadkiem usłyszeliśmy kawałek waszej rozmowy i zdecydowaliśmy się wam pomóc! – Mówił patrząc na olbrzyma.

- Kochanie, myślę, że im możemy zaufać. Spójrz na nią, widać, że się nas boi. – Powiedziała szeptem, ale ja i tak usłyszałam.

Smok spojrzał na mnie , a ja tylko się wtuliłam ze strachem. To było straszne, cały czas przed moimi oczami widziałam wiele potwornych scenek związanych z tymi stworzeniami.

- Czemu się boisz? – Smoczyca zapytała starając się być miła.

- Atakowaliście mnie jak byłam mała! – Krzyknęłam drżącym głosem.

Chłopak spojrzał na mnie zdziwiony.

- Dobra miałaś rację. – Odezwał się smok.

Serce zabiło mi jak szalone, podeszli do nas bliżej.

- Spokojnie. – Szepnął Don.

Pokiwałam głową, ale nie mogłam stać spokojnie.

- Opowiemy wam co się stało, ale musimy się gdzieś ukryć. – Powiedział smok.

- Moje tereny. – Spojrzałam na chłopaka.

- Racja, jesteś Alfą. – Uśmiechnął się, a ja poczułam, że jestem bezpieczna.

- Zrobię wam jaskinię, a teraz idziemy. – Już miałam zamiar się obracać, ale smok schylił łeb.

- Polecimy, to będzie szybciej. – Powiedział.

Nogi miałam jak z waty, do tego przeszły mnie ciarki. Chłopak nagle wziął mnie na ręce i nawet na mnie nie spojrzał, tylko wpakował się na grzbiet stworzenie i usiadł razem ze mną. Pomyślał o mnie i skrzyżował nogi, no i na nich posadził, a ja myślałam, że zawału dostanę. Gdy wzlecieliśmy schowałam twarz w jego bluzie, nawet nie mogłam patrzeć. Donatello pokierował smoki i gdy tylko wylądowaliśmy to od razu bez ostrzeżenia wziął mnie znowu na ręce, a gdy byliśmy już na ziemi odstawił, ale ja jak taki rzep nadal się go trzymałam.

- Akine musisz teraz stworzyć im schronienie. – Powiedział.

Nagle uświadomiłam sobie, że będę musiała go puścić. Zamiast go puścić, to tylko zacisnęłam mocniej pięści. Nagle kucnęliśmy.

- Uda Ci się jedną ręką? – Zapytał.

- N- Nie. – Zawstydziłam się.

Westchnął i złapał mnie za rękę, po czym przyłożył do ziemi, to samo zrobił z drugą.

- Nadal się boisz? – Zapytał.

- Tak, ale nie tak jak bym musiała to sama robić. – Uśmiechnęłam się i zaczęłam tworzyć jaskinię.

Wyszła piękna, bo ozdobiłam ją trawą koloru skóry smoków. Don odłożył moje ręce na jego bluzę i wstaliśmy.

- Pobada wam się? – Zapytałam dumnie patrząc na jaskinię.

- Piękna. – Skomentowała samica.