(Wataha Jesieni) Od Akine

Gdy wadera poszła zmieniłam się w ludzką postać i dzięki moim sprytnym linkom znalazłam się na czubku drzewa i patrzyłam ze smutkiem w niebo. Byłam smutna… Zawsze wokół mnie było pełno przyjaciół, nie ważne w jakiej watasze byłam, ale tu… Byłam samotna, może po tych ich przeżyciach tak tu jest, ale nic nie poradzę… Znam ich strach. Z oczu popłynęły mi słone łzy. Nagle skoczyłam w dół, ale przy ziemi wystrzeliłam moje sznureczki i szybko stanęłam na gadzia, a łzy zaschły. Postanowiłam pójść nad jakieś jezioro, więc spytałam się drzew jak iść i poszłam w stronę gdzie mnie kierowały. Doprowadziły mnie jednak nad… Bagna? Lekko zszokowana patrzyłam na podłoże. Westchnęłam i uznałam, że będę musiała pogadać z kimś kto ma władzę by wytworzyć chociaż malutki zbiornik wody. Rozejrzałam się, a że nikogo nie było to uśmiechnęłam się pod nosem, bo miałam plan idealny. Byłam świetna w tworzeniu nowych gatunków drzew i ogólnie roślinności, a poza tym umiałam z nich zrobić „dzieła” sztuki. Kiedyś z pomocą jednej wilczycy stworzyłam drzewo fluorescencyjne. Delikatnie dotknęłam dłońmi ziemi i zamknęłam oczy. Gdy je otworzyłam przede mną stało potężne drzewo, a wokół mnie były kwity Likorysu. Wstałam i popatrzyłam na moje dzieło, byłam z siebie dumna. Postanowiłam stworzyć coś jeszcze. Stworzyłam kilka drzew zwanych przeze mnie klonami, bo leciał z nich dziwny płyn, który był słodki, więc jakoś pomyślałam o „klonie”; po czym jeszcze parę odmian kwiatów. Po skończeniu tego zakątka postanowiłam odwiedzić jaskinię, w której chyba jeszcze nie byłam, a nawet jeśli to nie pamiętam. Gdy zaczęłam kierować się w stronę jaskini, to zauważyłam, że za mną ciągnie się pas bujnej trawy, nie powiem, że to źle wyglądało, ale i tak już przesadziłam z używaniem mojej mocy, więc zatrzymałam ten proces. Po jakimś czasie stanęłam przed wielką grotą.

- Brzydka. – Skomentowałam pod nosem.

Już miałam parę pomysłów by ją ulepszyć. Weszłam do jaskini, a tam siedziały dwa wilki. Oczy prawie nie wyszły mi z czaszki.

- H- Hej, a gdzie reszta? – Niezłe powitanie -,-.

- Cześć, to wszyscy. – Odparł samiec.

Otworzyłam lekko usta, aż nie chciało mi się wierzyć, że tak nas mało.

- Dobra, no to skoro jest nas tak mało, to łatwiej nam będzie trzymać się razem. – Odparłam po chwili.

Wilki chyba mnie trochę zignorowały, no ale trudno.

- Jestem Akine. – Powiedziałam nieco głośniej.

- Epril. – Odparła wilczyca, która na mnie nie patrzyła.

- Impet. – Odparł basior.

- Miło mi. – Uśmiechnęłam się i usiadłam niedaleko nich.

- Kto tu jest Alfom? – Zapytałam.

- Nikt. – Odparł wilk.

- Świetnie, no to idziemy tworzyć nowy wygląd jaskini Likorysu. – Walnęłam.

- Słucham, że niby jakiej jaskini? – Zdziwił się Impet.

- Wybacz, ale nie mamy Alfy, a jaskinia wygląda okropnie niedbale, poza tym powinna mieć ciekawą nazwę. – Odparłam.

- Dobra. – Zgodziła się Epril.

- Świetnie, nie znam jednak waszych umiejętności, więc opiszcie je krótko. – Zaproponowałam, a raczej rozkazałam.

- Potrafię określić ile m/km ode mnie jest wrogi wilk lub inne zwierze. Mogę zamienić się w liście przemieszczając się z wiatrem o najwięcej 10 m. Władam liśćmi, mogę też oblepić nimi przeciwnika utrudniając mu oddychanie bądź rozpędzając je do szybkiej prędkości i zadać rany cięte. – Powiedział basior.

- Zmieniam się w inne zwierzęta, kontroluje wzrost roślin, ożywiam przedmioty, rośliny, organizmy, odbieram bodźce z ziemi, łamie grawitacje dla głazów, kamyków, ziemi itp. i inne moce związane z żywiołem.

- Nigdy nie mieliście, więc do czynienia z pięknem. – Skomentowałam.

- Niestety. – Odparła wilczyca.

- Na szczęście ja jestem w tym świetna, ale wy też mi pomożecie, Epril ty wymyśl jak nasza jaskinia będzie wyglądać od środka, a ty Impecie porób pułapki i mapy z nimi. Przepraszam, ze się tak żądzę. – Zawstydziłam się.

Nie zareagowali na ostatnie zdanie tylko od razu wzięli się do pracy, co mnie ucieszyło. Wyszłam na zewnątrz i zaczęłam otaczać szare fragmenty i zaniedbaną trawę mchem, a później dodałam świecące kwiaty, oczywiście miały dosyć stonowane kolory, a do tego wiedziałam, że będą świecić w nocy. Spojrzałam jak teraz wygląda i byłam z siebie dumna. Weszłam do jaskini i zobaczyłam nowy wygląd jaskini, było tam pełno różnych przejść i zakątków.

- Jestem z ciebie dumna! – Krzyknęłam z zachwytem.

- Dziękuję. - Powiedziała skromnie.

- Teraz tylko trzeba otoczyć to świecącym mchem i będzie idealnie, no i zrobić dywanik z trawki, a łoża będą na kamieniach, stworzonych przez ciebie gdyż jesteś w tym najlepsza, a ja wytworzą coś miękkiego. – Oznajmiłam.

Szybko to zrobiłyśmy i miałyśmy praktycznie wolne.

- Podoba Ci się nazwa jaskini? – Zapytałam niepewnie.

- Nie rozumiem jej znaczenia. – Powiedziała szczerze.

- Nazwa pochodzi od moich ulubionych kwiatów. - Powiedziałam i szybko je wytworzyłam. – Dotknij. – Położyłam jej kwiaty do rąk. – Są koloru czerwonego.